Ljósanótt

Ljósanótt to coroczny festiwal w Keflaviku. Ljósanótt znaczy, że kończy się lato i idzie zima, że kończy się dzień i będzie ciemno. Poniżej największy ulubieniec Islandii fanom bloga na pewno już dobrze znany. Dziś było mi dane przekonać się, że nasz gwiazda jeździ takim samym jak ja dziesięcioletnim samochodem tej samej marki, tlyko innego, niebieskiego, koloru. Jakżesz to potrafi być pocieszające. Powyżej z kolei spiewa nam islandzki chór męski. Panowie byli już lekko wstawieni, na tyle że jeszcze równo chodzili i byli wstanie zaspiewać co trzeba. TO jest fajne w Islandii, że może być sztuka prezentowana na luzie bez całego tego polskiego nadęcia z każdej strony.

Poniżej mogliśmy być świadkiem prapremiery nowej piosenki, ze straaaaaaaaaaaasznie cięzkim bitem;)

Poniżej zespół Hjálmar - główna gwiazda festiwalu w tym roku. Panowie zaczęli reggowo, ale później im już przeszło.

Ljósanótt to szczegolnie sztuczne ognie pod sam koniec. W Keflaviku ZAWSZE wieje, dlatego nie nawidzę tego miasta. Jakiś koszmar. I co roku wszyscy się zastanawiają czy będą te sztuczne ognie z powodu tego wiatru. Oczywiście to już nie to same ognie szcztuczne co przed kryzysem... Ech... W dodatku pan się za długo zagadał i nie było synchornizacji z odliczaniem do zera. Ognie poszły wcześniej, więc wszyscy dali sobie święty spokój.




 

Jak się idzie łatwo zorientować uwielbiam szcztuczne ognie. Bo to właściwie jedyna niepotrzebna temu światu rzecz. Całkowicie niepożyteczna. I robimy ją tylko dlatego, że jest to po prostu piękne, a lubimy patrzeć na coś ładnego.